چو به خنده لب گشایی دو جهان شکر بگیرد | به نظارهی جمالت همه تن شکر بگیرد | |
قدری ز نور رویت به دو عالم ار در افتد | همه عرصههای عالم به همان قدر بگیرد | |
چو در آرزوی رویت نفسی ز دل برآرم | ز دم فسردهی من نفس سحر بگیرد | |
چه غم ره است این خود که دلم دمی درین ره | نه غمی دگر گزیند نه رهی دگر بگیرد | |
اگر از عتاب غیرت ره عاشقان بگیری | ز سرشک عاشقانت همه رهگذر بگیرد | |
ز پی تو جان عطار اگر امتحان کنندش | به مدیح تو دو عالم به در و گهر بگیرد |