زندهی عشق تو آب زندگانی کی خورد
|
|
عاشق رویت غم جان و جوانی کی خورد
|
هر که خورد از جام دولت درد دردت قطرهای
|
|
تا که جان دارد شراب شادمانی کی خورد
|
جان چو باقی شد ز خورشید جمالت تا ابد
|
|
ذرهای اندوه این زندان فانی کی خورد
|
گر فصیح عالمی باشد به پیش عشق تو
|
|
تا نه لال آید زلال جاودانی کی خورد
|
دل که عشقت یافت بیرون آمد از بار دو کون
|
|
هر که سلطان شد قفای پاسبانی کی خورد
|
هر کسی گوید شرابی خوردهام از دست دوست
|
|
پادشه با هر گدایی دوستگانی کی خورد
|
جان ما چون نوشداروی یقین عشق خورد
|
|
با یقین عشق ز هر بد گمانی کی خورد
|
چون دل عطار در عشقت غم صد جان نخورد
|
|
پس غم این تنگ جای استخوانی کی خورد
|