هر آن دردی که دلدارم فرستد
|
|
شفای جان بیمارم فرستد
|
چو درمان است درد او دلم را
|
|
سزد گر درد بسیارم فرستد
|
اگر بی او دمی از دل برآرم
|
|
که داند تا چه تیمارم فرستد
|
وگر در عشق او از جان برآیم
|
|
هزاران جان به ایثارم فرستد
|
وگر در جویم از دریای وصلش
|
|
به دریا در نگونسارم فرستد
|
وگر از راز او رمزی بگویم
|
|
ز غیرت بر سر دارم فرستد
|
چو در دیرم دمی حاضر نبیند
|
|
ز مسجد سوی خمارم فرستد
|
چو دام زرق بیند در برم دلق
|
|
بسوزد دلق و زنارم فرستد
|
چو گبر نفس بیند در نهادم
|
|
به آتشگاه کفارم فرستد
|
به دیرم درکشد تا مست گردم
|
|
به صد عبرت به بازارم فرستد
|
چو بی کارم کند از کار عالم
|
|
پس آنگه از پی کارم فرستد
|
چو در خدمت چنان گردم که باید
|
|
به خلوت پیش عطارم فرستد
|