تا گل از ابر آب حیوان یافت | گرد خود صد هزار دستان یافت | |
زره ابر گشت پیکان باز | جوشن آب زخم پیکان یافت | |
گل خندان چو برفکند نقاب | ابر را زار زار گریان یافت | |
چون صبا چاک کرد دامن گل | نافهی مشک در گریبان یافت | |
ای نگاری که هر که دید رخت | از رخ جانفزای تو جان یافت | |
به دل و جان تو را که جان و دلی | هر که فرمان ببرد فرمان یافت | |
می گلرنگ خور به موسم گل | که گل تازهروی باران یافت | |
میخور و شاد زی که خوشتر ازین | یک نفس در دو کون نتوان یافت | |
می به عطار ده به سرخی لعل | که زمی جان چو در درخشان یافت |