| خشت او از کوه بر گیرد همی تیغ بلند | ناوک او کنگره برباید از برج حصار | |
| همچنان ترسند چون کبکان ترسنده ز باز | پیل ازو روز نبرد و شیر ازو روز شکار | |
| ابر گوهربار زرین کله بندد در هوا | گر ز دریای کفش خورشید برگیرد بخار | |
| مرد را اول بزرگی نفس باید، پس نسب | هست اندر ذات او این هر دو معنی آشکار | |
| آن همای رایت فرخنده‌ی او خفته نیست | آخر او خواهد بنای مملکت کرد استوار | |
| بس نپاید کو به پرواز اندر آید نرم و خوش | گر به پرواز اندر آید مملکت گیرد قرار | |
| بر در بغداد خواهم دیدن او را تا نه دیر | گرد بر گردش غلامان سرایی صد هزار | |
| دولت سلطان قوی باد و سر تو سبز باد | کاینجهان با دولت و تیغ شما خوارست خوار | |
| خوش نخسبم تا نبینم بر در میدان تو | خفته هر شب شهریاران جهان را بنده‌وار | |
| تا همی پیدا بود نیک از بد و نرم از درشت | همچو سنگ خاره از بیجاده و لیل از نهار | |
| تا نباشد چون ستاک نسترن شاخ بهی | تا نباشد چون شکوفه‌ی ارغوان شاخ چنار | |
| نیک بادت سال و ماه و نیک بادت روز و شب | نیک بادت وقت و ساعت، نیک بادت روزگار | |
| رنج و مکروه از تو دور و عدل و انصاف از تو شاد | دین و دنیا با تو جفت و بخت و دولت با تو یار | |
| تا ز بهر خدمت درگاه تو هر چندگاه | شاه چین آید پیاده، شاه روم آید سوار | |
| برخور از نوروز خرم، برخور از بخت جوان | برخور از عمر گرامی، برخور از روی نگار | |
| دشمنانت مستمند و مبتلا و ممتحن | دوستانت شادمان و شادکام و شادخوار |