| دی ز لشکرگه آمد آن دلبر | صدره‌ی سبز باز کرد از بر | |
| راست گفتی بر آمد اندر باغ | سوسنی از میان سیسنبر | |
| گرد لشکر فرو فشاند همی | زان سمنبوی زلف لاله سپر | |
| راست گفتی که بر گذرگه باد | نافه‌ها را همی‌گشاید سر | |
| باد، زلف سیاه او برداشت | تاب او باز کرد یک ز دگر | |
| راست گفتی ز مشک بر کافور | لعبتانند گشته بازیگر | |
| چون مرا دید پیش من بگریخت | آن، سراپای سیم ساده پسر | |
| راست گفتی یکی شکاری بود | پیش یوز امیر شیر شکر | |
| میر ابو احمد آنکه حشر نمود | مر ددانرا به صیدگاه اندر | |
| راست گفتی که صیدگاهش بود | اندر آن روز نایب محشر | |
| به کمرهای کوه، مردان تاخت | تا بتازند رنگ را ز کمر | |
| راست گفتی که رنگتازان را | اندر آن تاختن بر آمد پر | |
| بانگ برخاست از چپ و از راست | کوه لرزید و گشت زیر و زبر | |
| راست گفتی به هم همی‌شکنند | سنگ خارا به صد هزار تبر | |
| تازیان اندر آمدند ز کوه | رنگ و جز رنگ بیکرانه و مر | |
| راست گفتی و صیفتانندی | روی داده سوی وصیفت خر | |
| حلقه‌ای ساخت پادشاه جهان | گرد ایشان ز لعبتان خزر | |
| راست گفتی که دشت باغی گشت | گرد او سرو رست سرتاسر | |
| همه گمگشتگان همی‌گشتند | اندر آن دشت عاجز و مضطر | |
| راست گفتی هزیمتی سپهند | خسته و جسته و فکنده سپر |