| رفت و ما را همه بیچاره و درمانده بماند | من ندانم که چه درمان کنم این را و چه چار | |
| آه و دردا و دریغا که چو محمود ملک | همچو هر خاری در زیر زمین ریزد خوار | |
| آه و دردا که همی لعل به کان باز شود | او میان گل و از گل نشود برخوردار | |
| آه و دردا که بی او هرگز نتوانم دید | باغ فیروزی پرلاله و گلهای ببار | |
| آه و دردا که بیکبار تهی بینم ازو | کاخ محمودی و آن خانه‌ی پر نقش و نگار | |
| آه و دردا که کنون قرمطیان شاد شوند | ایمنی یابند از سنگ پراکنده و دار | |
| آه و دردا که کنون قیصر رومی برهد | از تکاپوی برآوردن برج و دیوار | |
| آه و دردا که کنون برهمنان همه هند | جای سازند بتان را دگر از نو به بهار | |
| میر ما خفته به خاک اندر و ما از بر خاک | این چه روزست بدین تاری یا رب زنهار | |
| فال بد چون زنم این حال جز اینست مگر | زنم آن فال که گیرد دل از آن فال قرار | |
| میر می خورده مگر دی و بخفته‌ست امروز | دیر خفته‌ست مگر رنج رسیدش ز خمار | |
| کوس نوبتش همانا که همی زان نزنند | تا بخسبد خوش و کمتر بودش بر دل بار | |
| ای امیر همه میران و شهنشاه جهان | خیز و از حجره برون آی که خفتی بسیار | |
| خیز شاها! که جهان پر شغب و شور شده‌ست | شور بنشان و شب و روز به شادی بگذار | |
| خیز شاها! که به قنوج سپه گرد شده‌ست | روی زانسو نه و بر تارکشان آتش بار | |
| خیز شاها! که رسولان شهان آمده‌اند | هدیه‌ها دارند آورده فراوان و نثار | |
| خیز شاها که امیران به سلام آمده‌اند | بارشان ده که رسیده‌ست همانا گه بار | |
| خیز شاها! که به فیروزی گل باز شده‌ست | بر گل نو قدحی چند می لعل گسار | |
| خیز شاها! که به چوگانی گرد آمده‌اند | آنکه با ایشان چوگان زده‌ای چندین بار | |
| خیز شاها! که چو هر سال به عرض آمده‌اند | از پس کاخ تو و باغ تو، پیلی دو هزار |