| شهر غزنین نه همانست که من دیدم پار | چه فتاده‌ست که امسال دگرگون شده کار | |
| خانه‌ها بینم پر نوحه و پر بانگ و خروش | نوحه و بانگ و خروشی که کند روح فگار | |
| کویها بینم پر شورش و سرتاسر کوی | همه پر جوش و همه جوشش از خیل سوار | |
| رسته‌ها بینم بی‌مردم و درهای دکان | همه بر بسته و بر در زده هر یک مسمار | |
| کاخها بینم پرداخته از محتشمان | همه یکسر ز ربض برده به شارستان بار | |
| مهتران بینم بر روی زنان همچو زنان | چشمها کرده ز خونابه به رنگ گلنار | |
| حاجبان بینم خسته دل و پوشیده سیه | کله افکنده یکی از سر و دیگر دستار | |
| بانوان بینم بیرون شده از خانه به کوی | بر در میدان گریان و خروشان هموار | |
| خواجگان بینم برداشته از پیش دوات | دستها بر سر و سرها زده اندر دیوار | |
| عاملان بینم باز آمده غمگین ز عمل | کار ناکرده و نارفته به دیوان شمار | |
| مطربان بینم گریان و ده انگشت گزان | رودها بر سر و بر روی زده شیفته وار | |
| لشکری بینم سرگشته سراسیمه شده | چشمها پر نم و از حسرت و غم گشته نزار | |
| این همان لشکریانند که من دیدم دی؟ | وین همان شهر و زمینست که من دیدم پار؟ | |
| مگر امسال ملک باز نیامد ز غزا؟ | دشمنی روی نهاده‌ست براین شهر و دیار؟ | |
| مگر امسال ز هر خانه عزیزی کم شد؟ | تا شد از حسرت و غم روز همه چون شب تار؟ | |
| مگر امسال چو پیرار بنالید ملک؟ | نی من آشوب ازینگونه ندیدم پیرار؟ | |
| تو نگویی چه فتاده‌ست؟ بگو گر بتوان | من نه بیگانه‌ام، این حال ز من باز مدار | |
| این چه شغلست و چه آشوب و چه بانگست و خروش | این چه کارست و چه بارست و چه چندین گفتار؟ | |
| کاشکی آن شب و آن روز که ترسیدم ازان | نفتادستی و شادی نشدستی تیمار | |
| کاشکی چشم بد اندر نرسیدی به امیر | آه ترسم که رسید و شده مه زیر غبار |