| ترا بزرگ سپاهیست وین دراز رهیست | همه سراسر پر خار و مار و لوره و جر | |
| به شب چو خفته بود مرد سر بر آرد مار | همی‌کشد به نفس خفته تا بر آید خور | |
| چو خور بر آید و گرمی به مرد خفته رسد | سبک نگردد زان خواب تا گه محشر | |
| خدایگان جهان زان سخن نیندیشید | سپه براند به یاری ایزد داور | |
| بدین درشتی و زشتی رهی که کردم یاد | گذاره کرد به توفیق خالق اکبر | |
| پیادگان را یک یک بخواند و اشتر داد | به توشه کرد سفر بر مسافران چو حضر | |
| جمازه‌ها را در بادیه دمادم کرد | به آب کرد همه ریگ آن بیابان تر | |
| بساخت از پی پس ماندگان و گمشدگان | میان بادیه‌ها حوضهای چون کوثر | |
| همه سپه را زان بادیه برون آورد | شکفته چون گل سیراب و همچو نیلوفر | |
| بدان ره اندر چندین حصار و شهر بزرگ | خراب کرد و بکند اصل هر یک از بن و بر | |
| نخست لدروه کز روی برج و باره‌ی آن | چو کوه کوه فرو ریخت آهن و مرمر | |
| حصار او قوی و باره‌ی حصار قوی | حصاریان همه بر سان شیر شرزه‌ی نر | |
| مبارزانی همدست و لشکری همپشت | درنگ پیشه به فر و شتابکار به کر | |
| نبرد کرده و اندر نبرد یافته دست | دلیر گشته و اندر دلیری استمگر | |
| چو چیکودر که چه صندوقهای گوهر یافت | به کوهپایه‌ی او شهریار شیر شکر | |
| چو کوه البرز، آن کوه کاندرو سیمرغ | گرفت مسکن و با زال شد سخن گستر | |
| چگونه کوهی چونانکه از بلندی آن | ستارگان را گویی فرود اوست مقر | |
| مبارزانی بر تیغ او به تیغ گذاشت | که هر یکی را صد بنده بود چون عنتر | |
| چو نهرواله که اندر دیار هند بهیم | به نهرواله همی‌کرد بر شهان مفخر | |
| بزرگ شهری و در شهر کاخهای بزرگ | رسیده کنگره‌ی کاخها به دو پیکر |