| نه لشکری که مر آن را کسی بداند حد | نه لشکری که مر آن را کسی بداند مر | |
| شمار لختی از آن برتر از شمار حصی | عداد برخی از آن برتر از عداد مطر | |
| به لشکر گشن و بیکران نظر چه کنی | تو دوری ره صعب و کمی آب نگر | |
| رهی که دیو درو گم شدی به وقت زوال | چو مرد کم بین در تنگ بیشه وقت سحر | |
| درازتر ز غم مستمند سوخته دل | کشیده تر ز شب دردمند خسته جگر | |
| به صد پی اندر، ده جای ریگ چون سرمه | به ده پی اندر، صد جای سنگ چون نشتر | |
| چو چشم شوخ همه چشمه‌های او بی آب | چو قول سفله همه کشتهای او بی بر | |
| هوای او دژم و باد او چو دود جحیم | زمین او سیه و خاک او چو خاکستر | |
| همه درخت و میان درخت خار گشن | نه خار بلکه سنان خلنده و خنجر | |
| نه مرد را سر آن کاندر آن نهادی پی | نه مرغ را دل آن کاندر آن گشادی پر | |
| همی ز جوشن برکند غیبه‌ی جوشن | همی ز مغفر بگسست رفرف مغفر | |
| سوار با سر اندر شدی بدو و ازو | برون شدی همه تن چون هزار پای به سر | |
| هزار خار شکسته درو و خسته ازو | به چند جای سر و روی و پشت و پهلو و بر | |
| کمرکشان سپه را جدا جدا هر روز | کمر برهنه به منزل شدی ز حلیه‌ی زر | |
| چو پای باز در آن بیشه پر جلاجل بود | ستاکهای درخت از پشیزه‌های کمر | |
| گهی گیاهی پیش آمدی چو نوک خدنگ | گهی زمینی پیش آمدی چو روی تبر | |
| در آن بیابان منزلگهی عجایب بود | که گر بگویم کس را نیابد آن باور | |
| بگونه‌ی شب، روزی بر آمد از سر کوه | که هیچگونه بر آن کارگر نگشت بصر | |
| نماز پیشین انگشت خویش را بر دست | همی‌ندیدم من، این عجایبست و عبر | |
| عجبتر آنکه ملک را چنین همی‌گفتند | که اندرین ره مار دو سر بود بیمر |