| گر نه آیین جهان از سر همی دیگر شود | چون شب تاری همی از روز روشنتر شود | |
| روشنایی آسمان را باشد و امشب همی | روشنی بر آسمان از خاک تیره بر شود | |
| روشنی بر آسمان زین آتش جشن سده‌ست | کز سرای خواجه با گردون همی همسر شود | |
| آتشی کرده‌ست خواجه کز فراوان معجزات | هر زمان گیرد نهادی، هر زمان دیگر شود | |
| گاه گوهرپاش گردد، گاه گوهرگون شود | گاه گوهربار گردد، گاه گوهربر شود | |
| گاه چون زرین درخت اندر هوا سر بر کشد | گه چو اندر سرخ دیبا لعبت بربر شود | |
| گاه روی از پرده‌ی زنگارگون بیرون کند | گاه زیر طارم زنگارگون اندر شود | |
| گاه چون خونخوارگان خفتان به خون اندر کشد | گاه چون دوشیزگان اندر زر و زیور شود | |
| گاه بر سان یکی یاقوتگون گوهرشود | گه بکردار یکی بیجاده‌گون مجمر شود | |
| گاه چون دیوار برهون گرد گردد سربسر | گاه چون کاخ عقیقین بام زرین در شود | |
| گه میان چشم نیلوفر زبانه بر زند | گاه دودش گرد او چون برگ نیلوفر شود | |
| گه فروغش بر زمین چون لاله‌ی نعمان شود | گه شرارش بر هوا چون دیده‌ی عبهر شود | |
| سیم زر اندود گردد هر چه زو گیرد فروغ | زر سیم اندود گردد هر چه زو اخگر شود | |
| گاه چون در هم شکسته مغفر زرین شود | گاه چون بر هم نهاده تاج پر گوهر شود | |
| جادویی آغاز کرده‌ست آتش ار نه از چه رو | گاه پشتش روی گردد گاه پایش سر شود | |
| گاه چون برگ رزان اندر خزان لرزان شود | گاه چون باغ بهاری پر گل و پر بر شود | |
| گه ز بالا سوی پستی باز گردد سرنگون | گه ز پستی برفروزد سوی بالا بر شود | |
| گه معصفر پوش گردد گه طبرخون تن شود | گاه دیباباف گردد گه طرایفگر شود | |
| گاه چون اشکال اقلیدس سر اندر سر کشد | گاه چون خورشید رخشنده ضیا گستر شود | |
| نسبتی دارد ز خشم خواجه این آتش مگر | کز تفش خارا همی در کوه خاکستر شود |