| هرکه بود از یمین دولت شاد | دل به مهر جمال ملت داد | |
| هرکه او حق نعمتش بشناخت | میر ما را نوید خدمت داد | |
| طاعت آن ملک به جا آورد | هر که او دل بر این امیر نهاد | |
| وقت رفتن ملک به میر سپرد | لشکر خویش و بنده و آزاد | |
| گفت بر تخت مملکت بنشین | تا به تو نام من بماند یاد | |
| هرچه ویران شد از تغافل من | جهد کن تا مگر کنی آباد | |
| اینت نیکو وصیت و فرمان | ایزد آن شاه را بیامرزاد | |
| اگر آن شاه جاودانه نزیست | این خداوند جاودانه زیاد | |
| گل بخندد ز یاد این بر سنگ | آب گردد ز درد آن پولاد | |
| انده او دل گشاده ببست | رامش میر بسته‌ها بگشاد | |
| شمع داریم و شمع پیش نهیم | گر بکشت آن چراغ ما را باد | |
| گر برفت آن ملک، به ما بگذاشت | پادشاهی کریم و پاکنژاد | |
| سخت خوب آید این دو بیت مرا | که شنیدم ز شاعری استاد: | |
| «پادشاهی گذشت پاکنژاد | پادشاهی نشست فرخزاد» | |
| «برگذشته همه جهان غمگین | وز نشسته همه جهان دلشاد» | |
| «گر چراغی ز ما گرفت جهان | باز شمعی به پیش ما بنهاد» | |
| ای خداوند خسروان جهان | ای جهان را به جای جم و قباد | |
| ملک با رای تو قرار گرفت | بخت در پیش تو به پا استاد | |
| کارهای جهان به کام تو گشت | گفتگوی تو در جهان افتاد | |
| نه شگفت ار ز فر دولت تو | روید از شوره پیش تو شمشاد |