| دل آن ترک نه اندر خور سیمین بر اوست | سخن او نه ز جنس لب چون شکر اوست | |
| با لب شیرین با من سخنان گوید تلخ | سخن تلخ نداند که نه اندر خور اوست | |
| نه به اندازه کند کار و نگویم که مکن | چکنم پس که مرا جان و جهان در بر اوست | |
| از همه خلق دل من سوی او دارد میل | بیهده نیست پس آن کبر که اندر سر اوست | |
| سرو را ماند کورده گل سوری بار | بینی آن سرو که خندان گل سوری بر اوست | |
| مادرش گفت پسر زایم، سرو و مه زاد | پس مرا این گله و مشغله با مادر اوست | |
| آن رخ چون گل بشکفته و بالای چو سرو | خواجه دیده‌ست همانا که رهش بر در اوست | |
| خواجه‌ی سید بوبکر حصیری که خدای | هرچه داده‌ست بدو، در خور او، وز در اوست | |
| مهتر محتشمانست به حشمت نه به زاد | از همه محتشمان هر که بود کهتر اوست | |
| هر که از چاکری و خدمت او رنج برد | رنج نادیده جهان چاکر و خدمتگر اوست | |
| چاکری کردن او در شرف از میری به | ور نه چون چشم همه میران بر چاکر اوست | |
| دشمنی کردن با مرد چنو بیخردیست | خرد دشمن او در سخن مضمر اوست | |
| دشمن خواجه به بال و پر مغرور مباد | که هلاک و اجل مورچه بال و پر اوست | |
| هر مخالف که بدو قصد کند نیست شود | ور مثل سعد فلکها همه از اختر اوست | |
| آتشی دان تو خلافش را در سوزش و تف | که مثل چرخ اثیر از تف خاکستر اوست | |
| مهر فرزندی بر خواجه فکنده‌ست جهان | زانکه چون مادر انده‌خور و انده‌بر اوست | |
| دشمن ار مهر طمع دارد ازو بیهدگیست | که جهان مادر او نیست که مادندر اوست | |
| کس در این گیتی با دشمن او دوست مباد | کاژدهاییست جهان دشمن خواجه خور اوست | |
| او کریمیست عطابخش و کریمی که مدام | روزی خلق بدان دست ولی‌پرور اوست | |
| دل او وقت عطا دادن بحریست فراخ | که مه زود رو اندر طلب معبر اوست |