| گر چون تو به ترکستان ای ترک نگاریست | هر روز به ترکستان عیدی و بهاریست | |
| ور چون تو به چین کرده ز نقاشان نقشیست | نقاش بلا نقش کن و فتنه نگاریست | |
| آن تنگ دهان تو ز بیجاده نگینیست | باریک میان تو چو از کتان تاریست | |
| روی تو مرا روز و شب اندوهگساریست | شاید که پس از انده، اندوهگساریست | |
| بر ماه ترا دو گل سیراب شکفته‌ست | در هر دلی از دیدن آن دو گل خاریست | |
| تو بار خدای همه خوبان خماری | وز عشق تو هر روز مرا تازه خماریست | |
| از بهر سه بوسه که مرا از تو وظیفه‌ست | هر روز مرا با تو دگرگونه شماریست | |
| سه بوسه مرا بر تو وظیفه‌ست ولیکن | آگاه نیی کز پس هر بوسه کناریست | |
| ای من رهی آن رخ گلگون، که تو گویی | در بزم امیر الامرا تازه نگاریست | |
| یوسف پسر ناصردین آنکه مر او را | بر گردن هر زایرش از منت باریست | |
| از بخشش او در کف هر زایر گنجیست | وز هیبت او در دل هر حاسد ماریست | |
| در بزم، درمباری و دینارفشانیست | در رزم، مبارز شکر و شیر شکاریست | |
| در چاکرداری و سخا سخت ستوده‌ست | او سخت سخی مهتری و چاکرداریست | |
| بر درگه او بودن هر روزی فخریست | بی‌خدمت او رفتن هر گامی عاریست | |
| ای بارخدایی که ز دریای کف تو | دریای محیط ارچه بزرگست کناریست | |
| جیحون بر یک دست تو انباشته چاهیست | سیحون بر دست دگرت خشک شیاریست | |
| چتر سیه و رایت تو سایه فکنده‌ست | در هند به هر جای که حصنی و حصاریست | |
| از تیر تو درباره‌ی هر حصنی راهیست | وز خشت تو اندر بر هر کوهی غاریست | |
| شمشیر تو پشت سپه شاه جهان را | از آهن و از روی بر آورده جداریست | |
| از هیبت تو خصم ترا بر سر و بر تن | هر چشم یکی چشمه و هر مویی ماریست |