| نیلگون پرده برکشید هوا | باغ بنوشت مفرش دیبا | |
| آبدان گشت نیلگون رخسار | و آسمان گشت سیمگون سیما | |
| چون بلور شکسته، بسته شود | گر براندازی آب را به هوا | |
| لوح یاقوت زرد گشت به باغ | بر درختان صحیفه‌ی مینا | |
| بینوا گشت باغ مینا رنگ | تا درو زاغ برگرفت نوا | |
| مطرب بینوا نوا نزند | اندر آن مجلسی که نیست نوا | |
| گر نه عاشق شده‌ست برگ درخت | از چه رخ زردگشت و پشت دو تا | |
| باد را کیمیای سوده که داد | که ازو زر ساو گشت گیا | |
| گر گیا زرد گشت باک مدار | بس بود سرخ روی خواجه‌ی ما | |
| خواجه‌ی سید اسعد آنکه ازوست | هر چه سعدست زیر هفت سما | |
| آنکه با رای او یکیست قدر | آنکه با امر او یکیست قضا | |
| زیر تدبیر محکمش آفاق | زیر اعلام همتش دنیا | |
| تا به دریا رسید باد سخاش | در شکسته‌ست زایش دریا | |
| کل جودست دست او دایم | وان دگر جودها همه اجزا | |
| هرکه امروز کرد خدمت او | خدمت او ملک کند فردا | |
| هر که خالی شد از عنایت او | عالم او را دهد عنان عنا | |
| زایران را سرای او حرمست | مسند او منا و صدر صفا | |
| هر که تنها شود ز خدمت او | از همه چیزها شود تنها | |
| جز بدو سازوار نیست مدیح | جز بدو آبدار نیست ثنا | |
| آفرین خدای باد بر او | کفرین را بلند کرد بنا |