رباعیات

آشفته سخن چو زلف جانان خوش تر		چون کار جهان بی سر و سامان خوش تر
مجموعه‌ی عاشقان بود دفتر من		مجموعه‌ی عاشقان پریشان خوش تر

□

تا دل به هوای وصل جانان دادم		لب بر لب او نهاده و جان دادم
خضر ار ز لب چشمه‌ی حیوان جان یافت		من جان به لب چشمه‌ی حیوان دادم

□

گاهی هوس باده‌ی رنگین دارم		گاه آرزوی وصل نگارین دارم
گه سبحه به دست و گاه زنار به دوش		یارب چه کنم، کیم، چه آیین دارم

□

بگذار که خویش را به زاری بکشم		مپسند که بار شرمساری بکشم
چون دوست به مرگ من به هر حال خوش است		من نیز به مرگ خود به هر حال خوشم

□

تا دست ارادت به تو داده‌ست دلم		دامان طرب ز کف نهاده‌ست دلم
ره یافته در زلف دل آویز کجت		القصه به راه کج فتاده‌ست دلم

□

بگذار که تا می خورم و مست شوم		چون مست شوم به عشق پا بست شوم
پابست شوم به کلی از دست شوم		ار مست شوم نیست شوم، هست شوم

□

تو مردمک چشم من مهجوری		زان با همه نزدیکیت از من دوری
نی نی غلطم تو جان شیرین منی		زان با منی وز چشم من مستوری