چنان به کوی تو آسوده از بهشت برینم
|
|
که در ضمیر نیامد خیال حوری عینم
|
کمند طره نهادی به پای طاقت و تابم
|
|
سپاه غمزی کشیدی به غارت دل و دینم
|
نه دست آن که دمی دامن وصال تو گیرم
|
|
نه بخت آن که شبی جلوهی جمال تو بینم
|
مرا چه کار به دیدار مهوشان زمانه
|
|
که با وجود تو فارغ ز سیر روی زمینم
|
ز رشک مردن من جان عالمی به لب آید
|
|
اگر به روی تو افتد نگاه باز پسینم
|
ز بس که هر سر مویم هوای مهر تو دارد
|
|
نمیبرم ز تو گر سر بری به خنجر کینم
|
ز حسرت لب میگون و جعد غالیه سایت
|
|
رفیق لعل بدخشان، شریک نافهی چینم
|
معاشران همه مشغول عیش و عشرت و شادی
|
|
به غیر من که شب و روز با غم تو قرینم
|
چگونه شاد نباشد دلم به گوشه نشینی
|
|
که خال گوشهی چشم تو کرده گوشهنشینم
|
بر آستانهی آن پادشاه حسن فروغی
|
|
کمان کشیده ز هر گوشه لشکری به کمینم
|