چون سر زلف تو آشفته خیالی دارم
|
|
الله الله که چه سودای محالی دارم
|
تو پری چهره عجب زلف پریشی داری
|
|
من آشفته عجب شیفته حالی دارم
|
عیشها میکنم ار خون خوریم فصل بهار
|
|
بس که از ساغر می بی تو ملالی دارم
|
سر مویم همه شد تیغ و سپر سینهی تنگ
|
|
با سپاه غم او طرفه جدالی دارم
|
خون دل گر عوض باده خورم خرده مگیر
|
|
که ز دیوان قضا رزق حلالی دارم
|
به نشیمن گه آن طایر زرین پر و بال
|
|
ترسم آخر نرسم تا پر و بالی دارم
|
واقف از حال دل مرغ چمن دانی کیست
|
|
من که بر سر هوس دانهی خالی دارم
|
دوزخی باشم اگر سایهی طوبی طلبم
|
|
من که در روضهی دل تازه نهالی دارم
|
تا جوابی نرسد پا نکشم از در دوست
|
|
راستی بین که عجب روی سالی دارم
|
شاید ار چشم بپوشند ز من مردم شهر
|
|
کز پری زاده بتی چشم وصالی دارم
|
شکر ایزد که ز جمعیت طفلان امروز
|
|
بر سر کوی جنون جاه و جلالی دارم
|
غزلم گر برد آرام جهانی نه عجب
|
|
که سر الفت رم کرده غزالی دارم
|
پس از این خاطر آسوده فروغی مطلب
|
|
زان که با هر دو جهان قال و مقالی دارم
|