| دل سپردم به نگه کردن چشم سیهش | ترسم آن مست سیه کار ندارد نگهش | |
| بخت اگر دست دهد دست من و دامن او | چرخ اگر روی کند روی من و خاک رهش | |
| چشم امید بپوشان ز غبار خط او | کز دویدن نرسیدیم به گرد سپهش | |
| کس شبیهش نشناسیم اگر چه همه عمر | روز ما شب شده از طره هم چون شبهش | |
| کاش در پرده شب و روز بپوشی رویت | تا ننازد فلک سفله به خورشید و مهش | |
| سرو گیرم که به بالای تو ماند لیکن | کو به کف جام و به بر جامه و بر سر کلهش | |
| حاجت من ز زنخدان تو دایم این است | که نجاتی ندهد یوسف دل را ز چهش | |
| دل من خسته‌ی مژگان سیه‌چشمان شد | آه اگر چشم بپوشد ز حال سیهش | |
| عشق آن شمع چو پروانه فروغی را سوخت | تا کند پاک ز آرایش چندین گنهش |