رباعیات

من حاصل عمر خود ندارم جز غم		در عشق ز نیک و بد ندارم جز غم
یک همدم باوفا ندیدم جز درد		یک مونس نامزد ندارم جز غم

□

چون باده ز غم چه بایدت جوشیدن		با لشگر غم چه بایدت کوشیدن
سبز است لبت ساغر از او دور مدار		می بر لب سبزه خوش بود نوشیدن

□

ای شرمزده غنچه‌ی مستور از تو		حیران و خجل نرگس مخمور از تو
گل با تو برابری کجا یارد کرد		کاو نور ز مه دارد و مه نور از تو

□

چشمت که فسون و رنگ می‌بازد از او		افسوس که تیر جنگ می‌بارد از او
بس زود ملول گشتی از همنفسان		آه از دل تو که سنگ می‌بارد از او

□

ای باد حدیث من نهانش می‌گو		سر دل من به صد زبانش می‌گو
می‌گو نه بدانسان که ملالش گیرد		می‌گو سخنی و در میانش می‌گو

□

ای سایه‌ی سنبلت سمن پرورده		یاقوت لبت در عدن پرورده
همچون لب خود مدام جان می‌پرور		زان راح که روحیست به تن پرورده

□

گفتی که تو را شوم مدار اندیشه		دل خوش کن و بر صبر گمار اندیشه
کو صبر و چه دل، کنچه دلش می‌خوانند		یک قطره‌ی خون است و هزار اندیشه

□

آن جام طرب شکار بر دستم نه		وان ساغر چون نگار بر دستم نه
آن می‌که چو زنجیر بپیچد بر خود		دیوانه شدم بیار بر دستم نه

□

با شاهد شوخ شنگ و با بربط و نی		کنجی و فراغتی و یک شیشه‌ی می
چون گرم شود ز باده ما را رگ و پی		منت نبریم یک جو از حاتم طی

□

قسام بهشت و دوزخ آن عقده گشای		ما را نگذارد که درآییم ز پای
تا کی بود این گرگ ربایی، بنمای		سرپنجه‌ی دشمن افکن ای شیر خدای