رباعیات

عشق رخ یار بر من زار مگیر		بر خسته دلان رند خمار مگیر
صوفی چو تو رسم رهروان می‌دانی		بر مردم رند نکته بسیار مگیر

□

در سنبلش آویختم از روی نیاز		گفتم من سودازده را کار بساز
گفتا که لبم بگیر و زلفم بگذار		در عیش خوش‌آویز نه در عمر دراز

□

مردی ز کننده‌ی در خیبر پرس		اسرار کرم ز خواجه‌ی قنبر پرس
گر طالب فیض حق به صدقی حافظ		سر چشمه‌ی آن ز ساقی کوثر پرس

□

چشم تو که سحر بابل است استادش		یا رب که فسونها برواد از یادش
آن گوش که حلقه کرد در گوش جمال		آویزه‌ی در ز نظم حافظ بادش

□

ای دوست دل از جفای دشمن درکش		با روی نکو شراب روشن درکش
با اهل هنر گوی گریبان بگشای		وز نااهلان تمام دامن درکش

□

ماهی که نظیر خود ندارد به جمال		چون جامه ز تن برکشد آن مشکین خال
در سینه دلش ز نازکی بتوان دید		ماننده‌ی سنگ خاره در آب زلال

□

در باغ چو شد باد صبا دایه‌ی گل		بربست مشاطه‌وار پیرایه‌ی گل
از سایه به خورشید اگرت هست امان		خورشید رخی طلب کن و سایه‌ی گل

□

لب باز مگیر یک زمان از لب جام		تا بستانی کام جهان از لب جام
در جام جهان چو تلخ و شیرین به هم است		این از لب یار خواه و آن از لب جام

□

در آرزوی بوس و کنارت مردم		وز حسرت لعل آبدارت مردم
قصه نکنم دراز کوتاه کنم		بازآ بازآ کز انتظارت مردم

□

عمری ز پی مراد ضایع دارم		وز دور فلک چیست که نافع دارم
با هر که بگفتم که تو را دوست شدم		شد دشمن من وه که چه طالع دارم