| گر نرخ بوسه را لب جانان به جان کند | حاشا که مشتری سر مویی زیان کند | |
| چون از کرشمه دست به تیر و کمان کند | کاش استخوان سینه ما را نشان کند | |
| در دست هر کسی نفتد آستین بخت | الا سری که سجده‌ی آن آستان کند | |
| گر عقل خواند از قد او خط ایمنی | اول علاج فتنه‌ی آخر زمان کند | |
| گر عشقم آشکار شد، انکار من مکن | کاتش به پنبه کس نتواند نهان کند | |
| من پیر سالخورده‌ام او طفل سالخورد | چندان مجال کو که مرا امتحان کند | |
| گاهی ز می خرابم و گاهی ز نی کباب | کو حالتی که فارغم از این و آن کند | |
| تنگ شکر شود همه کام و دهان من | چون دل خیال آن بت شیرین دهان کند | |
| سیمرغ کوه قاف حقیقت کنون منم | کو عارفی که قول مرا ترجمان کند | |
| باید رضا به حکم قضا بود و دم نزد | مرد خدا چسان گله از آسمان کند | |
| طوطی ز شرم نطق فروغی شود خموش | هر گه بیان از آن لب شکرفشان کند |