| تا به دل خورده‌ام از عشق گلی خاری چند | باز گردیده به رویم در گل‌زاری چند | |
| دست همت به سر زلف بلندی زده‌ام | که به هر تار وی افتاده گرفتاری چند | |
| تا مرا دیده بر آن نرگس بیمار افتاد | هر سر مو شدم آماده‌ی آزاری چند | |
| مست خواب سحر از بهر همین شد چشمش | که به گوشش نرسد ناله‌ی بیداری چند | |
| ای که هر گوشه مسیحا نفسی خسته‌ی تست | چند غفلت کنی از حالت بیماری چند | |
| بهتر آن است که از درد تو بسپارم جان | که به جان آمدم از رنج پرستاری چند | |
| پس چرا در طلبت کار من از کار گذشت | گر نه هر عضو مرا با تو بود کاری چند | |
| آه اگر بر سر سودای تو سودی نکنم | زان که رسوا شده‌ام بر سر بازاری چند | |
| مست هشیار ندیده‌ست کسی جز چشمت | خاصه وقتی که شود رهزن هشیاری چند | |
| کس به سر منزل مقصود فروغی نرسد | تا نیفتد ز پی قافله‌ساری چند |