| هر کس که به دل حسرت پیکان تو دارد | آسایشی از جنبش مژگان تو دارد | |
| گل چاک زد از شوق گریبان صبوری | تا آگهی از چاک گریبان تو دارد | |
| هر غنچه که سر زد ز دم باد بهاری | مهری به لب از پسته‌ی خندان تو دارد | |
| هر لاله نو رسته که بشکفت در این باغ | داغی به دل از عارض رخشان تو دارد | |
| جمعیت خاطر ندهد دست کسی را | کاشفتگی از زلف پریشان تو دارد | |
| هر لحظه محبت ز پی سیر خلایق | سودازده‌ای بر سر میدان تو دارد | |
| هر سو که نظر می‌کنی آن منظر زیبا | صاحب نظری واله و حیران تو دارد | |
| پیراهن من چاک شد از رشک مگر باز | شوریده‌سری دست به دامان تو دارد | |
| پیداست ز نالیدن دل سوز فروغی | کاین سوختگی را ز گلستان تو دارد |