قسمت دوم

خاقانی امید بر تو بیشی نکند		کس بر تو بگاه عهد پیشی نکند
خویشان کهن عهد چو بیگانه شدند		بیگانه‌ی نو رسیده خویشی نکند

□

تا چشم رهی چشم تو را چشمک داد		از چشمه‌ی چشم من دو صد چشمه گشاد
هرچشم که از چشم بدش چشم رسید		در چشمه‌ی چشم تو چنان چشم مباد

□

دری که شب افروزتر از اختر بود		از گوهر آفتاب روشن‌تر بود
بربود ز من آنکه تو را رهبر بود		مانا که کلاه چرخ را درخور بود

□

خاقانی را جور فلک یاد آید		گر مرغ دلش زین قفس آزاد آید
در رقص آید چو دل به فریاد آید		وز فریادش عهد ازل یاد آید

□

رخساره‌ی عاشقان مزعفر باید		ساعت ساعت زمان زمان‌تر باید
آن را که چو مه نگار در بر باید		دامن دامن، کله کله زر باید

□

دلها همه در خدمت ابروی تو اند		جان‌ها همه صید چشم جادوی تو اند
ترکان ضمیر من به شب‌های دراز		جوبک زن بام زلف هندوی تو اند

□

تا زخم مصیبت دل خاقانی آزرد		از ناله‌ی او جهان بنالید به درد
از بس که طپانچه زد فرا روی چو ورد		روش چو فلک کبود و چون مه شد زرد

□

چون زاغ سر زلف تو پرواز کند		در باغ رخت به کبر پر باز کند
در باغ تو زان زاغ پرانداز کند		تا بر گل تو بغلطد و ناز کند

□

ای از دل دردناک خاقانی شاد		غمهای تو کرد خاک خاقانی باد
روزی که کنی هلاک خاقانی یاد		برخی تو جان پاک خاقانی باد

□

ای بت علم سیه ز شب صبح ربود		برخیز و می صبوحی اندر ده زود
بردار ز خواب نرگس خون‌آلود		برخیز که خفتنت بسی خواهد بود