|
دوستی کو تا به جان دربستمی
|
|
پیش او جان را میان دربستمی
|
|
کاش در عالم دو یک‌دل دیدمی
|
|
تا دل از عالم بدان دربستمی
|
|
کو سواری بر سر میدان درد
|
|
تا به فتراکش عنان دربستمی
|
|
آفتابم بایدی با چشم درد
|
|
تا طبیبان را دکان دربستمی
|
|
درد از آن دارم که درد افزای نیست
|
|
کاش هستی تا به جان دربستمی
|
|
کو حریفی خوش که جان بفشاندمی
|
|
کو تنوری نو که نان در بستمی
|
|
سایه‌ی دیوارم ار محرم شدی
|
|
در به روی انس و جان دربستمی
|
|
آه من گر ز آسمانه برشدی
|
|
من در هفت آسمان دربستمی
|
|
گر چلیپا داشتی آواز درد
|
|
هفت زنار از نهان دربستمی
|
|
گر مغان را راز مرغان دیدمی
|
|
دل به مرغ زندخوان دربستمی
|
|
گر به نامم بوی مردی نیستی
|
|
دست را رنگ زنان دربستمی
|
|
ورنه خون بودی حنوط عاشقان
|
|
کی قبا چون ارغوان دربستمی
|
|
هر جفا را مرحبائی گفتمی
|
|
گرنه پیش از لب زبان دربستمی
|
|
پرده‌ی خاقانی افغان می‌درد
|
|
کاشکی راه فغان دربستمی
|
|
گر هم از دستور دستوریستی
|
|
دل به دستور جهان در بستمی
|
|
خواجه‌ی سلطان نشان مختار دین
|
|
افسر گردن کشان سردار دین
|