چشمهی خون ز دلم شیفتهتر کس را نی
|
|
خون شو ای چشم که این سوز جگر کس را نی
|
تنم از اشک به زر رشتهی خونین ماند
|
|
هیچ زر رشته ازین تافتهتر کس را نی
|
هیچ کس عمر گرامی نفروشد به عدم
|
|
سر این بیع مرا هست اگر کس را نی
|
درد دل بر که کنم عرضه که درمان دلم
|
|
کیمیائی است کز او هیچ اثر کس را نی
|
آن جگر تر کن من کو که ز نادیدن او
|
|
خشک آخورتر ازین دیدهی تر کس را نی
|
غم او بر دل من پردهی زنگاری بست
|
|
کس چو داند که بر این پرده گذر کس را نی
|
آه و دردا که چراغ من تاریک بمرد
|
|
باورم کن که ازین درد بتر کس را نی
|
غلطم من که چراغی همه کس را میرد
|
|
لیک خورشید مرا مرد و دگر کس را نی
|
دل خاقانی ازین درد درون پوست بسوخت
|
|
وز برون غرقهی خون گشت خبر کس را نی
|
نیست در موکب جهان مردی
|
|
نیست بر گلبن فلک وردی
|
پدر مکرمت ز مادر دهر
|
|
فرد مانده است، بینوا فردی
|
رصد روز و شب چه میباید
|
|
که ندارد ره کرم گردی
|
چیست از سرد و گرم خوان فلک
|
|
جز دو نان این سپید و آن زردی
|
درد بخل است جان عالم را
|
|
الامان یارب از چنین دردی
|
من که خاقانیم ز خوان فلک
|
|
دست شستم که نیست پس خوردی
|
ناجوان مردم ار جهان خواهم
|
|
که ندارد جهان جوان مردی
|
همتم رستمی است کز سر دست
|
|
دیو آز افکند به ناوردی
|
خواجهای وعدهی نوالم داد
|
|
بر زبان عزیزتر مردی
|
گفتم آن مرد را که به دلت
|
|
بپذیرم یکی ره آوردی
|
که بسا مخلصا که شربت زهر
|
|
نوش کرد از برای همدردی
|
خواجه وعده وفا نکرد و وفا
|
|
کی کند هیچ بخل پروردی
|
گرچه او سرد کرد خاطر من
|
|
گرم شد هم نگفتنش سردی
|
دل که آزرد اگر بدانستی
|
|
کو کسی نیست هم نیازردی
|
دیر دانست دل که او کس نیست
|
|
ورنه از نیست یاد چون کردی
|