غم عمری که شد چرا نخورم
|
|
غم روزی ابلهانه خورم
|
بر سر روزی ارچه در خوابم
|
|
من غم خواب جاودانه خورم
|
وقت بیماری از اجل ترسم
|
|
نه غم چیز و آشیانه خورم
|
چار دیوار چون به زلزله ریخت
|
|
چه غم فوت آستانه خورم
|
موش گوید که چون درآید مار
|
|
غم جان نه دریغ خانه خورم
|
درد دل بود و درد تن بفزود
|
|
تا کی این درد بیکرانه خورم
|
چون ننالم؟ که در خرابی دل
|
|
غم تن و اندوه زمانه خورم
|
اسب نالد که در بلای لگام
|
|
غم مهماز و تازیانه خورم
|
ای طبیب از سفوفدان کم کن
|
|
کو نقوعی که در میانه خورم
|
چند با دانهی دل بریان
|
|
گل بریان و نار دانه خورم
|
من چو موسی ز ضعف کند زبان
|
|
گل چو دندان پیر شانه خورم
|
طین مختوم و تخم ریحان بس
|
|
مار و مرغم که خاک و دانه خورم
|
بس بس از دانه مرغ خواهم خورد
|
|
مرغ مالنگ و باسمانه خورم
|
یک دکانی فقاع اگر یابم
|
|
بهدل شربت سه گانه خورم
|
شربت مرد از آن دل سنگین
|
|
چون شراب از دل چمانه خورم
|
فقعیکاری از دکان غمش
|
|
همچو تریاک از خزانه خورم
|
زان فقاعی که سنت عمر است
|
|
رافضی نیستم چرا نخورم
|