در مرثیه‌ی اهل بیت خود

دل درد زده است از غم زنهار نگه دارش		کو میوه‌ی دل باری بر بار نگه دارش
گفتی که به درد دل صبر است طبیب اما		امروز طبیبت شد بیمار نگه دارش
ای صبر توئی دانم پروانه‌ی کار دل		دل شیفته پروانه است از نار نگه دارش
ای دیده نه سیل خون فردات به کار آید		خون از رگ جان امشب مگذار، نگه دارش
آن تازه گل ما را هنگام وداع آمد		زان پیش که بگذارد گلزار نگه دارش
شب بیست و سیم رفته است از چارده ماه ما		شب‌های وداع است این زنهار نگه دارش
تا عمر دمی مانده است از یار بنگریزد		گر عمر شود گو شو، کو یار نگه دارش
چون شیشه دلی دارم در پای جهان مفکن		نارنج به سنگستان مسپار نگه دارش
خار است همه عالم و تو آبله بر چشمی		چون آبله دارد چشم از خار نگه دارش
هان ای دل خاقانی بس خوش نفسی داری		از عمر همین مانده است آثار نگه دارش
شروانت که مار آمد بی‌رنج رها کردی		تبریز که گنج آمد بی‌مار نگه دارش

□

تا به خط شط ارجیش درنگ است مرا		بحر ارجیش ز طبعم صدف افزود صدف
بحر ارجیش فزود از قدم من آنسانک		برج برجیس ز یونس شرف افزود شرف

باز به میدان ما فوج بلا بسته صف		پای فلک در میان رسم امان بر طرف
خرقه شکافان ذوق بی‌دف و نی در سماع		جبه فشانان شید تابع قانون دف
جان قدیم اشتها مانده همان ناشتا		وین تن حادث غذا معدن آب و علف
چیدم و دیدم تمام آبی و تابی نداشت		میوه‌ی این چار باغ گوهر این نه صدف
گفتیم ای خود فروش خود چه متاعی بگو		گر بخری شب چراغ گر بفروشی خزف
بشنو و بوکن اگر گوشی و مغزیت هست		زمزمه‌ی لو کشف لخلخه‌ی من عرف
رهرو خاقانیا دوری منزل مبین		رو که مدد می‌کند همت شاه نجف