| سر فتنه دارد دگر روزگار | من و مستی و فتنه‌ی چشم یار | |
| یکی تیغ داند زدن روز کار | یکی را قلمزن کند روزگار | |
| مغنی بزن آن نوآیین سرود | بگو با حریفان به آواز رود | |
| مرا با عدو عاقبت فرصت است | که از آسمان مژده‌ی نصرت است | |
| مغنی نوای طرب ساز کن | به قول وغزل قصه آغاز کن | |
| که بار غمم بر زمین دوخت پای | به ضرب اصولم برآور ز جای | |
| مغنی نوایی به گلبانگ رود | بگوی و بزن خسروانی سرود | |
| روان بزرگان ز خود شاد کن | ز پرویز و از باربد یاد کن | |
| مغنی از آن پرده نقشی بیار | ببین تا چه گفت از درون پرده‌دار | |
| چنان برکش آواز خنیاگری | که ناهید چنگی به رقص آوری | |
| رهی زن که صوفی به حالت رود | به مستی وصلش حوالت رود | |
| مغنی دف و چنگ را ساز ده | به آیین خوش نغمه آواز ده | |
| فریب جهان قصه‌ی روشن است | ببین تا چه زاید شب آبستن است | |
| مغنی ملولم دوتایی بزن | به یکتایی او که تایی بزن | |
| همی‌بینم از دور گردون شگفت | ندانم که را خاک خواهد گرفت | |
| دگر رند مغ آتشی میزند | ندانم چراغ که بر می‌کند | |
| در این خونفشان عرصه‌ی رستخیز | تو خون صراحی و ساغر بریز | |
| به مستان نوید سرودی فرست | به یاران رفته درودی فرست |