علم دین کیمیاست خاقانی
|
|
کیمیائی سزای گنج ضمیر
|
مس زنگار خورده داری نفس
|
|
از چنین کیمیات نیست گزیر
|
جز از این هرچه کیمیا گویند
|
|
آن سخن مشنو و مکن تصویر
|
عمل اژدهات پیش آرند
|
|
کاب هست اژدهای حلقه پذیر
|
اژدها سر به دم رساند و باز
|
|
سر دم اژدها خورد بر خیر
|
مپذیر این هوس که نپذیرند
|
|
بهرج قلب ناقدان بصیر
|
به چنین جهل علم دین بشناس
|
|
که شناسند نافه مشک به سیر
|
اول این امتحان سکندر کرد
|
|
از ارسطو که بود خاص وزیر
|
برنیاورد کام تا خوردند
|
|
هم سکندر هم ارسطو تشویر
|
بدعت فاضلان منحوس است
|
|
این صناعت برای میره و میر
|
تا ز خامان خام طبع کنند
|
|
مال میر اثیافته تبذیر
|
مدبری را که قاطع ره توست
|
|
واصلی خوانی از پی توفیر
|
کید قاطع مگو که واصل ماست
|
|
کید چون گردد آفتاب منیر
|
که کند زر چو افتاب از خاک
|
|
زحلی کاهنی کند به زحیر
|
کافتاب از پیام خاکی زر
|
|
نکند بیهزار ساله مسیر
|
آفتاب است کیمیاگر و پس
|
|
واصلی صانعی قوی تاثیر
|
کی کند زر میان بوتهی خاک
|
|
دم او آسمان و بوته اثیر
|
این همه درد سر ز عشق زر است
|
|
ورنه روزی ضمان کند تقدیر
|
زر که بیند قراضه چون مه نو
|
|
حرص دیوانه بگسلد زنجیر
|
زر خرد بزرگ قیمت را
|
|
هست جرمی عظیم و جرم حقیر
|
یکنزون الذهب نکردی درس
|
|
یوم یحمی نخواندی از تفسیر
|
بر زمین هر کجا فلک زدهای است
|
|
بینوائی به دست فقر اسیر
|
شغل او شاعری است یا تنجیم
|
|
هوسش فلسفه است یا اکسیر
|
چیست تنجیم و فسفه تعطیل
|
|
چیست اکسیر و شاعری تزویر
|
کفر و کذب این دو راست خرمن کوب
|
|
نحس و فقر آن دو راست دامنگیر
|
در ترازوی شرع و رستهی عقل
|
|
فلسفه فلس دان و شعر شعیر
|