| سکندری که مقیم حریم او چون خضر | ز فیض خاک درش عمر جاودان گیرد | |
| جمال چهره‌ی اسلام شیخ ابو اسحاق | که ملک در قدمش زیب بوستان گیرد | |
| گهی که بر فلک سروری عروج کند | نخست پایه‌ی خود فرق فرقدان گیرد | |
| چراغ دیده‌ی محمود آنکه دشمن را | ز برق تیغ وی آتش به دودمان گیرد | |
| به اوج ماه رسد موج خون چو تیغ کشد | به تیر چرخ برد حمله چون کمان گیرد | |
| عروس خاوری از شرم رأی انور او | به جای خود بود ار راه قیروان گیرد | |
| ایا عظیم وقاری که هر که بنده‌ی توست | ز رفع قدر کمربند توأمان گیرد | |
| رسد ز چرخ عطارد هزار تهنیتت | چو فکرتت صفت امر کن فکان گیرد | |
| مدام در پی طعن است بر حسود و عدوت | سماک رامح از آن روز و شب سنان گیرد | |
| فلک چو جلوه‌کنان بنگرد سمند تو را | کمینه پایگهش اوج کهکشان گیرد | |
| ملالتی که کشیدی سعادتی دهدت | که مشتری نسق کار خود از آن گیرد | |
| از امتحان تو ایام را غرض آن است | که از صفای ریاضت دلت نشان گیرد | |
| وگرنه پایه‌ی عزت از آن بلندتر است | که روزگار بر او حرف امتحان گیرد | |
| مذاق جانش ز تلخی غم شود ایمن | کسی که شکر شکر تو در دهان گیرد | |
| ز عمر برخورد آن‌کس که در جمیع صفات | نخست بنگرد آنگه طریق آن گیرد | |
| چو جای جنگ نبیند به جام یازد دست | چو وقت کار بود تیغ جان‌ستان گیرد | |
| ز لطف غیب به سختی رخ از امید متاب | که مغز نغز مقام اندر استخوان گیرد | |
| شکر کمال حلاوت پس از ریاضت یافت | نخست در شکن تنگ از آن مکان گیرد | |
| در آن مقام که سیل حوادث از چپ و راست | چنان رسد که امان از میان کران گیرد | |
| چه غم بود به همه حال کوه ثابت را | که موجهای چنان قلزم گران گیرد |