در مدح مظفر الدین قزل ارسلان ایلدگز

ای تاجدار خسرو مغرب که شاه چرخ		در مشرقین ز جاه تو کسب ضیا کند
درگاه توست قبله‌ی پاکان و جان من		الا طواف قبله‌ی پاکان کجا کنند
تن را سجود کعبه فریضه است و نقص نیست		گر دیده را ز دیدن کعبه جدا کند
گر تن به قرب کعبه نگشت آشنا رواست		باید که جان به قرب سجود آشنا کند
از تن نماز خدمت اگر فوت شد کنون		جان هم سجود سهو برد هم قضا کند
تن چو رسد به خدمت کی زیبد از مسیح		کو خوک را به مسجد اقصی رها کند
گر جان به خدمت است تن ار نیست گو مباش		دل مهره یافت مار تمنا چرا کند
چون مشک چین تو داری ز آهوی چین مپرس		آه به چین به است که سنبل چرا کند
گرچه به سیر مشک شناسند لیک مرد		چون مشک یافت سیر گزیند خطا کند
دیوان و جان دو تحفه فرستاده‌ام به تو		گردون براین دو تحفه‌ی غیبی ثنا کند
دیوان من به سمع تو در دری دهد		جانم صفات بزم تو ز اوج سما کند
ای آسمانت کرده زمین بوس و تا ابد		هم آسمان ز خاک درت توتیا کند
بادت بقای خضر که تا خضر از این جهان		صد سال آن جهانت شمار بقا کند

□

می‌سزد قبله‌ی خاقانی از آن		که صفات می پیوست کند
هست می خواستن از میران رسم		که می ار نیست طرب هست کند
تو ز می بر درجات خط جام		یک دقیقه ز طرب شست کند
من هم از میر اجل خواهم می		زان که می رایت غم پست کند
به می صاف عقیقین جامش		یک دهم مست زبر دست کند
اوست صافی و لبش جام عقیق		سخنش می که مرا مست کند

□

مرد باید که چون هنر ورزد		بحر باشد که امتحان ارزد
گاه ازو هر خسی دری ببرد		گاه ازو هر سگی دمی بخورد
نش از آن در کمی پدید شود		نز زبان سگی پلید شود