| میر چون هفت بیت من خوانده است | ده شتر بارگیر فرموده است | |
| با نه افلاک همبرند مرا | این ده اشتر که میر فرموده است |
□
| سپید کار سیه دل سپهر سبز نمای | کبود سینه و سرخ اشک و زرد رویم کرد | |
| بماند رنگش چون داغ گاز ران بر من | مگر مرا ز خم رنگرز برون آورد |
□
| چون به حد کوفه باز آیند حاج از بادیه | خلق یک فرسنگ استقبال خویشان می‌کنند | |
| خویش جانم بوی بغداد و دم دجله است و بس | کز همه آفاقم استقبال ایشان می‌کنند |
□
| ای روح صفات اهرمن بند | وی نوک سنان آسمان رند | |
| در نعش و پرن زنند طعنه | نظم تو و نثرت ای خداوند | |
| هر بیخ ستم که دهر بنشاند | رای تو به دست عقل برکند | |
| افریدون دولتی عدو را | در زندان آر و پای بربند | |
| کو نیست به جور کم ز ضحاک | نی زندانت کم از دماوند | |
| فردا که نهد سوار آفاق | بر ابلق چرخ زین زر کند | |
| تو نیز به زیر ران در آری | آن رخش تکاور هنرمند | |
| گوئی که خدای آفریده است | قلزم ز بر ستام اروند | |
| بینند به خوند خصم و بر خصم | تیغ تو گری و آسمان خند | |
| انشاء الله که فتح و نصرت | با رایت تو کنند پیوند |
□
| هرکه را غره کرد دولت نیز | غدر آن دولتش هلاک رساند | |
| خاک بر فرق دولتی که تو را | از سر خاک بر سماک رساند | |
| نه نه صد جان نثار آن دولت | که تواند تو را به خاک رساند | |
| باد اگر برد خاک را بر چرخ | بازش از چرخ بر مغا رساند |