| علم از تو در حمایت و عقل از تو با شکوه | در چشم فضل نوری و در جسم ملک جان | |
| ای آفتاب ملک که در جنب همتت | چون ذره‌ی حقیر بود گنج شایگان | |
| در جنب بحر جود تو از ذره کمتر است | صد گنج شایگان که ببخشی به رایگان | |
| عصمت نهفته رخ به سراپرده‌ات مقیم | دولت گشاده‌رخت بقا زیر کندلان | |
| گردون برای خیمه خورشید فلکه‌ات | از کوه و ابر ساخته نازیر و سایه‌بان | |
| وین اطلس مقرنس زرد و ز زرنگار | چتری بلند بر سر خرگاه خویش دان | |
| بعد از کیان به ملک سلیمان نداد کس | این ساز و این خزینه و این لشکر گران | |
| بودی درون گلشن و از پردلان تو | در هند بود غلغل و در زنگ بد فغان | |
| در دشت روم خیمه زدی و غریو کوس | از دشت روم رفت به صحرای سیستان | |
| تا قصر زرد تاختی و لرزه اوفتاد | در قصرهای قیصر و در خانه‌های خان | |
| آن کیست کاو به ملک کند باتو همسری | از مصر تا به روم و ز چین تا به قیروان | |
| سال دگر ز قیصرت از روم باج سر | وز چینت آورند به درگه خراج جان | |
| تو شاکری ز خالق و خلق از تو شاکرند | تو شادمان به دولت و ملک از تو شادمان | |
| اینک به طرف گلشن و بستان همی‌روی | با بندگان سمند سعادت به زیر ران | |
| ای ملهکی که در صف کروبیان قدس | فیضی رسد به خاطر پاکت زمان زمان | |
| ای آشکار پیش دلت هرچه کردگار | دارد همی به پرده‌ی غیب اندرون نهان | |
| داده فلک عنان ارادت به دست تو | یعنی که مرکبم به مراد خودم بران | |
| گر کوششیت افتد پر داده‌ام به تیر | ور بخششیت باید زر داده‌ام به کان | |
| خصمت کجاست در کف پای خودش فکن | یار تو کیست بر سر چشم منش نشان هم کام | |
| من به خدمت تو گشته منتظم | هم نام من به مدحت تو گشته جاودان |