| نه معن زائده دانم نه حاتم طائی | نه آنکه از پی هجران میهمان بگریست | |
| نکرد با من ازین ناکسان کس احسانی | کزان سپس نه به چشم هوان به من نگریست |
□
| گرچه خاقانی از اصحاب فروتر بنشست | نتوان گفت که در صدر تو او کم قدر است | |
| صدر تو دایره‌ی جاه و جلال است مقیم | در تن دایره هرچا که نشینی صدر است |
□
| امن جستی مجوی خاقانی | کاین مراد از جهان نخواهی یافت | |
| اندر افلاس خانه‌ی گیتی | کیمیای امان نخواهی یافت |
□
| حوری از کوفه به کوری ز عجم | دم همی داد و حریفی می‌جست | |
| گفتم ای کور دم حور مخور | کو حریف تو به بوی زر توست | |
| هان و هان تا ز خری دم نخوری | ور خوری این مثلش گوی نخست | |
| که خری را به عروسی خواندند | خر بخندید و شد از قهقهه سست | |
| گفت من رقص ندانم به سزا | مطربی نیز ندانم به درست | |
| بهر حمالی خوانند مرا | کاب نیکو کشم و هیزم چست |
□
| مهتر قالیان و نور مرند | میلشان جز به سربلندی نیست | |
| دو کریمند راست باید گفت | که مرا طبع کژ پسندی نیست | |
| هر کجا دل شکسته‌ای بینند | کارشان جز شکسته بندی نیست | |
| لیک چون طالعم به صحبتشان | نیست، در دل مرا نژندی نیست | |
| چون مهذب مراست وان دو نه‌اند | عافیت هست و دردمندی نیست | |
| چون مرا سندس است و استبرق | شاید ار قالی مرندی نیست |
□
| من آن خاقانی دریا ضمیرم | کز ابر خاطرش خورشید برق است | |
| دبیری را توئی هم حرفتم لیک | شعارم صدق و آئین تو زرق است | |
| اگرچه هر دو خون ریزند لیکن | هم از جلاد تا فصاد فرق است |
□
| چار چیز است خوش آمد دل خاقانی را | گر کریمی و معاشر مده این چار ز دست | |
| مال پاشیدن و پوشیدن اسرار کسان | باده نوشیدن و بوسیدن معشوقه‌ی مست |