حبذا قصر شمسهی ملکات
|
|
کسمان ظل آسمانهی اوست
|
مادر تاجدار کیخسرو
|
|
بردهی بزم خسروانه اوست
|
قصر بلقیس دهر بین که پری
|
|
حارس بام بالکانهی اوست
|
صفوة الدین زیبدهی عجم آنک
|
|
دهر هارون آستانهی اوست
|
شاه جبریل جان مریم نفس
|
|
که مسیح کرم زمانهی اوست
|
دهم نه زن نبی که به قدر
|
|
هشت جنت نعیم خانهی اوست
|
حاصل شش جهات هفت اقلیم
|
|
عشر انعام بیبهانهی اوست
|
این جهان قلزم سخاش گرفت
|
|
خندق آن جهان کرانهی اوست
|
تا بقا شد کبوتر حرمش
|
|
نقطهی شین عرش دانهی اوست
|
جاه خاتون عالم است چنانک
|
|
پر صدا عالم از فسانهی اوست
|
آسمان را دوال گاو زمین
|
|
از پی شیب تازیانهی اوست
|
شمع بختش جهان چنان افروخت
|
|
که فک دودی از زبانهی اوست
|
قاصد بخت اوست ماه و نجوم
|
|
زنگل قاصد روانهی اوست
|
مست خون حسود اوست قضا
|
|
هم ز قحف سرش چمانهی اوست
|
نسل شروان شهان مهین عقدی است
|
|
صفوة الدین بهین میانهی اوست
|
باد شروان به فر فرزندش
|
|
که سعود ابد نشانهی اوست
|
بخت نقش سعادتش بندد
|
|
بر ششم چرخ کان خزانهی اوست
|
دانهی گوسفند چرخ نگر
|
|
کاین معانی نشان شانهی اوست
|
بلبل مدح اوست خاقانی
|
|
هم در شکرش آشیانهی اوست
|
نه فلک در ثنای او بگریخت
|
|
که فلک بندهی یگانهی اوست
|
جاودان باد کاعتماد جهان
|
|
همه به عمر جاودانهی اوست
|
زین اشارت که کرد خاقانی
|
|
سر فراز است بلکه تاجور است
|
پشت خم راست دل به خدمت تو
|
|
همچو نون والقلم همه کمر است
|
بختم از سرنگونی قلمش
|
|
چون سخنهای او بلند سر است
|
سیم و شکر فرستم و خجلم
|
|
که چرا دسترس همین قدر است
|
شعر گفتم به قدر سیم و شکر
|
|
مختصر عذرخواه مختصر است
|
شکر و سیم پیش همت او
|
|
از من و شعر شرمسارتر است
|
خود دل و طبع او ز سیم و شکر
|
|
کان طمغاج و باغ شوشتر است
|
سیم و سنگ است پیش دیدهی آنک
|
|
هر تراشش ز کلک او گهر است
|
اتصال نجوم خاطر او
|
|
فیض طبع مرا نویدگر است
|
زین سپس ابروار پاشم جان
|
|
این قدر فتح باب ماحضر است
|
تا ابد نام او بر افسر عقل
|
|
مهر بر سیم و نقش بر حجر است
|