| خاقانیا چو آب رخت رفت در سال | مستان نوال کس که وبال آشنای اوست | |
| بر خستگی دل مطلب مرهم قبول | نه دل نه مرهمی که جراحت فزای اوست | |
| آن را که بشکنند نوازش کنند باز | یعنی که چون شکست نوازش دوای اوست | |
| پنداری آن شتر که بکشتند، گردنش | پر زر از آن کنند خون‌بهای اوست | |
| گیرم که کان زر شود آن گردن شتر | او را ز زر چه سود که سودش بقای اوست |
□
| زیان تو در سود دانستن است | توان تو در ناتوانستن است | |
| ندانم سپر ساز خاقانیا | که نادانی اکسیر دانستن است |