| آه تو شمع است و اشکت شکر است | شمع و شکر رسم هر جائی فرست | |
| باد را بهر سلیمان رخش ساز | زین زر برکن به رعنائی فرست | |
| هر سحرگاهش دعای صدق ران | پس به سوی عرش فرسائی فرست | |
| وز پی احمد براقی کن ز نور | پس برای چرخ پیمائی فرست | |
| ورنه باری سوی بهمن همتی | تنگ بسته خنگ دارائی فرست | |
| همتم گفتا که ملبوس جلال | دق مصری وشی صنعائی فرست | |
| عصمتش گفت از تکلف درگذر | شش گزی دستار و یکتائی فرست | |
| مشتری فر و عطارد فطنت است | تحفه‌هاش از مدحت آرائی فرست | |
| نی نی از بود تو نتوان تحفه ساخت | تحفه بر قدر توانائی فرست | |
| هرچه بفرستی به رسوائی کشد | دل شفاعت خواه رسوائی است | |
| شعر هم جرم است جان را تحفه ساز | بر امیدم جرم بخشائی فرست | |
| نقد برنائیت دانم مانده نیست | تات گویم نقد برنائی فرست | |
| اشک گرمت باد و باد سرد پس | هر دو را با عقل سودائی فرست | |
| بهر تسبیح سلیمان عصمتی | اشک داودی ز قرائی فرست | |
| یعنی از بستان خاطر نوبری | باز کن در زی زیبائی فرست | |
| قربه‌ای پر کن ز تسنیم ضمیر | روح را با آن به سقائی فرست | |
| گر توانی بهر شیب مقرعه‌اش | زلف حوران هرچه پیرائی فرست | |
| وز دو قرص گرم و سرد مهر و ماه | رایت آن صدر والائی فرست | |
| وز بره تا گاو و بزغاله‌ی فلک | گوشتی ساز و به مولائی فرست | |
| دانه‌ی دل جوجو است و چهره کاه | کاه و جو زین دشت سرمائی فرست |