| داد نعمت‌ها چو نعمان عرب | شکرها چون حاتم طائی فرست | |
| کوه دانش را چو داود از نفس | منطق الطیر از خوش‌آوائی فرست | |
| بانگ پشه مگذران بر گوش جم | گر فرستی لحن عنقائی فرست | |
| از دواتت دار ملک تیر را | نیزه‌ی بهرام هیجائی فرست | |
| بهر ری کو پار زهرت داده بود | هدیه امسال از شکرخائی فرست | |
| طوطی ری عذرخواه ری بس است | سوی طوطی قند بیضائی فرست | |
| ری بدین طوطی ز هندو رای به | خدمت ری هندی و رائی فرست | |
| روح شیدا شد ز عشق منظرش | از نظر گو حرز شیدائی فرست | |
| عازر دل مرده‌ای در وی گریز | گو مرا باد مسیحائی فرست | |
| چون توئی خاقان ترکستان طبع | مه رخی با مهر عذرائی فرست | |
| نثر تو نعش و ثریا نظم توست | هدیه نعشی و ثریائی فرست | |
| قدر نظم و نثر او داند به شرط | سوی روضه در دریائی فرست | |
| تخم پیله است آن به دیباجی سپار | زعفران است آن به حلوائی فرست | |
| گر توانی هاونی ساز از هلال | خاصه بهر زعفران‌سائی فرست | |
| زرگر ساحر صفت را بهر صنع | سیم چینی، زر آبائی فرست | |
| گوید اینجا خاص مهمانت آمدم | اجری خاص از نکورائی فرست | |
| نحل مهمان بهار آید بلی | نزل نحل از باغ گویایی فرست | |
| نحل را برخوان شاخ آور ز جود | پس در آن فضل عسل زائی فرست | |
| این دل صد چشمه را پالونه‌وار | از برای شهد پالائی فرست | |
| عقل را گفتم چه سازم نزل او | گفت جنت نزل دربائی فرست |