| گفتم ای دل بهر دربان جلال | نعل اسب از تاج دانائی فرست | |
| دل جوابم داد کز نعل پی‌اش | تاج هفت اجرام بالائی فرست | |
| نکته‌ی او دانه و ارواح است مرغ | دانه زی مرغان صحرائی فرست | |
| این دو طفل هندو از بام دماغ | بر در صدرش به مولائی فرست | |
| یا ز آب دست و خاک پای او | زقه‌ی طفلان دانائی فرست | |
| پیش یکران ضمیرش عقل را | داغ بر رخ کش به لالائی فرست | |
| حاصل شش روز و نقد چل صباح | یک شبه خرجش که فرمائی فرست | |
| هر بساط ذکر کراید بپوش | هر طراز شکر کرائی فرست | |
| شحنه‌ی شرع است منشور بقاش | سوی این نه شهر مینائی فرست | |
| شب در آن شهر است غوغا ز اختران | مهر شحنه سوی غوغائی فرست | |
| از تن و دل چون کنی نون والقلم | نزد شحنه شکل طغرائی فرست | |
| پیش فکر او که رخشد شمس‌وار | شمس گردون را به حربائی فرست | |
| بهر آذین عروس خاطرش | چرخ اطلس را به دیبائی فرست | |
| او به تنها صد جهان است از هنر | یک جهانش جان به تنهائی فرست | |
| معجز کلی فرستادت به مدح | تو جزاش از سحر اجزائی فرست | |
| او ز گاوت عنبر هندی دهد | تو ز آهو مشک یغمائی فرست | |
| گر نداری خون خشک آهوان | سنبل تر بهر بویائی فرست | |
| دست جم چون راح ریحانیت داد | خوان جم را خل خرمائی فرست | |
| آب زمزم داد بطحائی تو را | از فرات آبی به بطحائی فرست | |
| هفت جوش از آینه دادت تو نیز | پنج نوش از کلک صفرائی فرست |