در جهان کس نیست اندوه جهان کس مخور
|
|
کوس عزلت زن دوال رایگان کس مخور
|
دامن اندر چین، بساط احتشام کس مبین
|
|
گردن اندر کش، قفای امتحان کس مخور
|
آنکه کس دیدی کنون مقلوب کس شد هان و هان
|
|
شیرمردا هیچ سوگندی به جان کس مخور
|
چون فلک با تو نسازد با دگر کس گو مساز
|
|
گر خوری غبنی از آن خود خور، آن کس مخور
|
چون سگ و زاغ استخوان خوردی و اکنون همچو کرم
|
|
از تن خود گوشت میخور استخوان کس مخور
|
در هنر فرزند بازی نه کبوتر بچهای
|
|
صید دست خویش خور طعمهی دهان کس مخور
|
تو نه آنی کز کفت روحانیان شکر خورند
|
|
قدر خود بشناس و قوت از خوان و خان کس مخور
|
آب باران خور صدف کردار گاه تشنگی
|
|
ماهیآسا هیچ آب از آبدان کس مخور
|
تا کی از پرز کسان روزی خوری همچون چراغ
|
|
شمعوار از خود غذا میخور، ز خوان کس مخور
|
گر کسی را زعفران شادی فزاید، گو فزای
|
|
چون تو با غم خو گرفتی زعفران کس مخور
|
چون تو اندر خانهی خود می هم آن خود خوری
|
|
یاد جان خویش خور یاد روان کس مخور
|
های خاقانی جهان را آزمودی کس نماند
|
|
خون دل میخور که نوشت باد، نان کس مخور
|
تو را کعبهی دل درون تار و مار
|
|
برون دیر صورت کنی زرنگار
|
مبر قفل زرین کعبه بدانک
|
|
در دیر را حلقه آید به کار
|
زهی کعبه ویران کن دیر ساز
|
|
تو ز اصحاب فیلی نه ز اصحاب غار
|
گر اینجا به سنگی نیابی فرود
|
|
هم از تو به سنگی برآید دمار
|
گر اول به پیلی کنی قصد سنگ
|
|
هم آخر به مرغی شوی سنگسار
|
رهت سنگلاخ است خاقانیا
|
|
خرت سم فکنده است، با رنج بار
|