سر تابوت مرا باز گشائید همه
|
|
خود ببینید و به دشمن بنمائید همه
|
بر سر سبزهی باغ رخ من کبک مثال
|
|
زار نالید که کبکان سرائید همه
|
پس بگوئید ز من با پدر و مادر من
|
|
که چه دلسوخته و رنج هبائید همه
|
بدرود ای پدر و مادرم، از من بدرود
|
|
که شدم فانی و در دام فنائید همه
|
خط سیه کرده تظلم به در چرخ برید
|
|
که شما در خط این سبزه وطائید همه
|
بس کز آتش سری و باد کلاهی فلک
|
|
بر سر خاک ز خون لعل قبائید همه
|
خاک من غرقهی خون گشت مگریید دگر
|
|
بس کنید از جزع ار اهل جزائید همه
|
چون درخت رز اگرتان رگ جان ببریدند
|
|
آب چندان ز رگ چشم چه زائید همه
|
گر من از خرمن عمرم شده بر باد چو کاه
|
|
جای شکر است که چون دانه بجائید همه
|
من عطای ملک العرش بدم نزد شما
|
|
صبر کم گشت که گم کرده عطائید همه
|
ای طبیبان غلط گوی چه گویم که شما
|
|
نامبارک دم و ناساز دوائید همه
|
اثر عود صلیب و خط ترساست خطا
|
|
ور مسیحید که در عین خطائید همه
|
ای حکیمان رصد بین خط احکام شما
|
|
همه یاوه است و شما یاوه درائید همه
|
خانهی طالع عمرم ششم و هشتم کید
|
|
چون ندیدید که جاماسب دهائید همه
|
ای کرامات فروشان دم افسون شما
|
|
علت افزود که معلول ریائید همه
|
رشتهی تب ز گرهتان رشتهی جان
|
|
باز نگشاد که در بند هوائید همه
|
ای کسانی که ز ایام وفا میطلبید
|
|
نوشدارو طلب از زهر گیائید همه
|
چه شنیدید اجل را، اجل آمد گوئی
|
|
کز فنا فارغ و مشغول بقائید همه
|
یا شما را خط امن است و نه زین آب و گلید
|
|
که چنین سنگدل و بار خدائید همه
|
هم اسیر اجلید ارچه امیر اجلید
|
|
مرگ را زان چه کامیر الامرائید همه
|
خشت گل زیر سر و پی سپر آئید به مرگ
|
|
گر به خشت و به سپرمیر کیائید همه
|
هم ز بالا به چه افتید چو خورشید به شام
|
|
گر ستاره سپه و صبح لوائید همه
|
آبتان زیر پل مرگ گذر خواهد داشت
|
|
گرچه جیحون صفت و دجله صفائید همه
|
مرگ اگر پشه و مور است ازو در فزعید
|
|
گرچه پیل دژم و شیر وغائید همه
|
بنگرید از سر عبرت دم خاقانی را
|
|
که بدین مایه نظر دست روائید همه
|