دلنواز من بیمار شمائید همه
|
|
بهر بیمار نوازی به من آئید همه
|
من چو موئی و ز من تا به اجل یک سر موی
|
|
به سر موی ز من دور چرائید همه
|
من کجایم؟ خبرم نیست که مست خطرم
|
|
گر شما نیز نه مستید کجائید همه
|
دور ماندید ز من همچو خزان از نوروز
|
|
که خزان رنگم و نوروز لقائید همه
|
سنبلستان خطم خشک نگشته است هنوز
|
|
به من آئید که آهوی ختائید همه
|
اجلم دنبه نهاد از برهی چرخ و شما
|
|
همچو آهو بره مشغول چرائید همه
|
من مه چارده بودم مه سی روزه شدم
|
|
نه شما شمس من و مهر سمائید همه
|
گر بسی روز دو شب همدم ماه آید مهر
|
|
سی شب از من به چه تاویل جدائید همه
|
چون مه کاست شب از شب بترم پیش شما
|
|
کز سر روز بهی روز بهائید همه
|
سرو بالان شمایم سر بالین مرا
|
|
تازه دارید به نم، کابر نمائید همه
|
من چو گل خون به دهان آمده و تشنه لبم
|
|
بر گل تشنه گه ژاله هوائید همه
|
از چه سینه به دلو نفس و رشتهی جان
|
|
برکشید آب که نی کم ز سقائید همه
|
همه بیمار پرستان ز غمم سیر شدند
|
|
آنکه این غم خورد امروز شمائید همه
|
چون سر انگشت قلم گیر من از خط بدیع
|
|
در خط مهر من انگشت نمائید همه
|
پدر و مادرم از پای فتادند ز غم
|
|
به شما دست زدم کاهل وفائید همه
|
به منی و عرفاتم ز خدا درخواهید
|
|
که هم از کعبه پرستان خدائید همه
|
بس جوانم به دعا جان مرا دریابید
|
|
که چو عیسی زبر بام دعائید همه
|
آه کامروز تبم تیز و زبان کند شده است
|
|
تب ببندید و زبانم بگشائید همه
|
بوی دارو شنوم روی بگردانم ازو
|
|
هر زمان شربت نو در مفزائید همه
|
تنم از آتش تب سوخته چون عود و نی است
|
|
چون نی و عود سر انگشت بخائید همه
|
گر همی پیر سحرخیز به نی برد تب
|
|
نی بجوئید و بر آن پیر گرائید همه
|
مگر این تب به شما طایفه خواهند برید
|
|
کز سر لرزه چو نی بر سر پائید همه
|
من چو مخمور ز تب شیفته چشمم چه عجب
|
|
گر چو مصروع ز غم شیفته رائید همه
|
آمد آن مار اجل هیچ عزیمت دانید
|
|
که بخوانید و بدان مار فسائید همه
|
جان گزاید نفس مار اجل جهد کنید
|
|
کز نفس مار اجل را بگزائید همه
|
من چو شیرم به تب مرگ و شما همچو گوزن
|
|
بر سر مار اجل پای بسائید همه
|
چون گوزن از پس هر ناله ببارید سرشک
|
|
کز سرشک مژه تریاک شفائید همه
|
من اسیر اجلم هرچه نوا خواهد چرخ
|
|
بدهید ارچه نه چندان بنوائید همه
|
نی نی از بند اجل کس به نوا باز نرست
|
|
کار کافتاد چه در بند نوائید همه
|
مهرهی جان ز مششدر برهانید مرا
|
|
که شما نیز نه زین بند رهائید همه
|
روز خون ریز من آمد ز شبیخون قضا
|
|
خون بگریید که رد خون قضائید همه
|
فزع مادر و افغان پدر سود نداشت
|
|
بر فغان و فزع هر دو گوائید همه
|
چون کلید سخنم در غلق کام شکست
|
|
بر در بستهی امید چه پائید همه
|
تا چو نوک قلم از درد زبانم سیه است
|
|
از فلک خستهی شمشیر جفائید همه
|
چشم بادام من است از رگ خون پسته مثال
|
|
به زبان آن رگ خون چند گشائید همه
|
خوی به پیشانی و کف در دهنم بس خطر است
|
|
به گلاب این خوی و کف چند زدائید همه
|
چون صراحی به فواق آمده خون در دهنم
|
|
ز آن شما زهرکش جام بلائید همه
|
جان کنم چون به فواق آیم و لرزان چو چراغ
|
|
گر چو پروانه بسوزید سزائید همه
|
من چو شمع و گل اگر میرم و خندم چه عجب
|
|
که شما بلبل و پروانه مرائید همه
|
جان به فردا نکشد درد سر من بکشید
|
|
به یک امروز ز من سیر میائید همه
|
تا دمی ماند ز من نوحهگران بنشانید
|
|
وا رشیداه کنان نوحه سرائید همه
|
هم بموئید و هم از مویهگران درخواهید
|
|
که بجز مویهگر خاص نشائید همه
|
بشنوانید مرا شیون من وز دل سنگ
|
|
بشنوید آه رشید ار شنوائید همه
|
اشک داود چو تسبیح ببارید از چشم
|
|
خوش بنالید که داود نوائید همه
|
خپه گشتم دهن و حلق فرو بسته چو نای
|
|
وز سر ناله شما نیز چو نائید همه
|
پیش جان دادن من خود همه سگجان شدهاید
|
|
زان چو سگ در پس زانوی عنائید همه
|
چون مرا طوطی جان از قفس کام پرید
|
|
نوحهی جغد کنید ار چو همائید همه
|
من کنون روزهی جاوید گرفتم ز جهان
|
|
گر شما در هوس عید بقائید همه
|
وقت نظارهی عام است شما نیز مرا
|
|
بهر آخر نظر خاص بیائید همه
|
الوداع ای دمتان همره آخر دم من
|
|
بارک الله چه به آئین رفقائید همه
|
الوداع ای دلتان سوختهی روز فراق
|
|
در شب خوف نه در صبح رجائید همه
|
پیش تابوت من آئید برون ندبهکنان
|
|
در سه دست از دو زبانم بستائید همه
|
من گدازان چو هلالم ز بر نعش و شما
|
|
بر سر نعش نظاره چو سهائید همه
|
چو نسیج سر تابوت زر اندود رخید
|
|
چون حلی بن تابوت دوتائید همه
|