ای در حرمت نشان کعبه
|
|
درگاه تو را نشان کعبه
|
ای کمتر خادمان بزمت
|
|
بهتر ز مجاوران کعبه
|
کعبه است درت، نوشته خورشید
|
|
العبد بر آستان کعبه
|
شاهان همه در پناه قدرت
|
|
چون مرغان در امان کعبه
|
گردون به مثال بارگاهت
|
|
کرده ز حق امتحان کعبه
|
حق کرده خلیل را اشارت
|
|
تا کرد بنا بسان کعبه
|
ملت به جوار تو بیاسود
|
|
چون صید به دودمان کعبه
|
جای قسم و مقام سجده است
|
|
از بهر خواص جان کعبه
|
خاک قدمت به عرض مصحف
|
|
صحن حرمت نشان کعبه
|
کعبه به درت پیام داده است
|
|
کای کعبهی جان و جان کعبه
|
جبریل که این پیام بشنود
|
|
جانی ستد از زبان کعبه
|
بر کعبه کنند جان فشان خلق
|
|
بر صدر تو جان فشان کعبه
|
دست تو محیط بر ممالک
|
|
ابری شده سایبان کعبه
|
شیطان ز درت رمیده آنسانک
|
|
پیلان ز نگاهبان کعبه
|
ای تشنهی ابر رحمت تو
|
|
چون من لب ناودان کعبه
|
ظلم از در تو رمیده چون دیو
|
|
از سایهی پاسبان کعبه
|
ظلم و حرم تو، حاش لله
|
|
پای سگ و نردبان کعبه
|
رضوان صفت در سرایت
|
|
کرده است بر آستان کعبه
|
جوید به تبرک آب دستت
|
|
چون حاج ز ناودان کعبه
|
دهلیز سرات ناف فردوس
|
|
چون ناف زمین میان کعبه
|
چندان که مجاور حجابی
|
|
داری صفت نهان کعبه
|
شروان به تو مکه گشت و بزمت
|
|
دارد حرم عیان کعبه
|
ای کعبه بساط آسمان خوان
|
|
عنقا شده مور خوان کعبه
|
گر خصم به کین تو کشد دست
|
|
چون ابرهه بر زیان کعبه
|
ز اقبال تو سنگ سار گردد
|
|
چون پیل زیان رسان کعبه
|
ای دولت در رکاب بختت
|
|
چون جنت در عنان کعبه
|
هر پنج نماز چون کنی روی
|
|
سوی در کامران کعبه
|
بر فرق تو اختران رحمت
|
|
بارند ز آسمان کعبه
|
ای کعبهی ملک عصمة الدین
|
|
من بندهی رایگان کعبه
|
ای بانونی شرق و کعبهی جود
|
|
من بلبل مدح خوان کعبه
|
گر کعبه چو من شدی زبانور
|
|
وصف تو بدی بیان کعبه
|
موقوف اشارت تو ماندم
|
|
چون حاجی میهمان کعبه
|
تا از حجر است و آستانه
|
|
خال سیه و لبان کعبه
|
در دولت جاودانت بینام
|
|
هم حرمت و هم توان کعبه
|
پردهی در بارگاه بادت
|
|
زان حله که هست ز آن کعبه
|
دولت شده رد ضمان عمرت
|
|
چون ملت در ضمان کعبه
|