| نالان رباب از عشق می، دستینه بسته دست وی | بر ساعدش چون خشک نی رگ‌های بسیار آمده | |
| آن چنگ ازرق سار بین، زر رشته در منقار بین | در قید گیسووار بین پایش گرفتار آمده | |
| آن لعب دف گردان نگر، بر دف شکارستان نگر | وان چند صف حیوان نگر باهم به پیکار آمده | |
| کبکان به بانگ زیر و بم چندان سماع آورده هم | تا حلق نازکشان ز دم تا سینه افگار آمده | |
| راز سلیمانی شنو زان مرغ روحانی شنو | اشعار خاقانی شنو چون در شهوار آمده | |
| صف‌های مرغان کن نگه، در صفه‌های بزم شه | چون عندلیبان صبحگه فصال گلزار آمده | |
| و آن کوس عیدی بین نوان، بر درگه شاه جهان | مانند طفل لوح خوان در درس و تکرار آمده | |
| جام و می رنگین بهم، صبح وشفق را بین بهم | تخت و جلال الدین بهم کیخسرو آثار آمده | |
| شروان شه سلطان نشان، افسرده‌ی گردن کشان | دستش سحاب درفشان چون لعل دلدار آمده |