| این تویی کز غمزه غوغا در جهان انگیخته | نیزه بالا خون بدان مشکین سنان انگیخته | |
| نقش زلفت بر رخ و نقش رخت در چشم من | بوستان از ابر و ابر از بوستان انگیخته | |
| پرنیان خویی و دیباروی و از بخت من است | مارت از دیبا و خار از پرنیان انگیخته | |
| آب و سنگم داده‌ای بر باد و من پیچان چو آب | سنگ در بر می‌روم وز دل فغان انگیخته | |
| از لبت چون گل‌شکر خواهم که داری در جواب | زهر کان در سنبل است از ناردان انگیخته | |
| دل گمان می‌برد کز دست تو نتوان برد جان | داغ هجرت بین یقینی از گمان انگیخته | |
| آه خاقانی شنو با زلف دود افکن بگوی | کاین چه دود است آخر از جان فلان انگیخته | |
| کاروان عشق را بیاع جان شد چشم او | دار ضرب شاه ز آن بیاع جان انگیخته | |
| داور امت جلال الدین، خلیفه‌ی ذو الجلال | گوهر قدسی زکان کن‌فکان انگیخته | |
| شاه مشرق، آفتاب گوهر بهرامیان | صبح عدل از مشرق آن خاندان انگیخته | |
| هیبتش تاج از سر مهراج هند انداخته | صولتش خون از دل طغماج خان انگیخته | |
| قاهر کفار و باج از قاهره درخواسته | دافع اشرار و گرد از دامغان انگیخته | |
| آسمان کوه زهره آفتاب کان ضمیر | آفت هرچ آفتاب از کوه و کان انگیخته | |
| ذات او مهدی است از مهد فلک زیر آمده | ظلم دجالی ز چاه اصفهان انگیخته | |
| گرگ ظلم از عدل او ترسان چو مار از چوب از آنک | عدل او ماری ز چوب هر شبان انگیخته | |
| فرامنش طوطی از خزران برآورده چنانک | جر امرش جره‌باز از مولتان انگیخته | |
| ذاتش از نور نخستین است و چون صور پسین | صورت انصاف در آخر زمان انگیخته | |
| بل که تا حکمش دمیده صور عدل اندر جهان | از زمین ملک صد نوشیروان انگیخته | |
| نیل تیغش چون سکاهن سوخته خیل خزر | لاجرم هندوستان ز آن، دودمان انگیخته | |
| از حد هندوستان گر پیل خیزد طرفه نیست | طرفه پیلی کز خزر هندوستان انگیخته |