| ما فتنه بر توایم و تو فتنه بر آینه | ما رانگاه در تو، تو را اندر آینه | |
| تا آینه جمال تو دید و تو حسن خویش | تو عاشق خودی ز تو عاشق‌تر آینه | |
| از روی تو در آینه جان‌ها شود خیال | زین روی نازها کند اندر سر آینه | |
| وز نور روی و صفوت لعل تو آورد | در یک مکان هم آتش و هم کوثر آینه | |
| ای ناخدای ترس مشو آینه‌پرست | رنج دلم مخواه و منه دل بر آینه | |
| کز آه دل بسوزم هر جا که آهنی است | تا هیچ صیقلی نکند دیگر آینه | |
| قبله مساز ز آینه هر چند مر تو را | صورت هر آینه بنماید هر آینه | |
| در آینه دریغ بود صورتی کز او | بیند هزار صورت جان پرور آینه | |
| صورت نمای شد رخ خاقانی از سرشک | رخسار او نگر صنما منگر آینه | |
| از رای شاه گیرد نور وضو آفتاب | وز روی تو پذیرد زیب و فر آینه | |
| سلطان اعظم آنکه اشارات او ز غیب | چونان دهد نشانی کز پیکر آینه | |
| شاهنشهی که بهر عروس جلال اوست | هفت آسمان مشاطه و هفت اختر آینه | |
| ز اقبال عدل‌پرور او جای آن، بود | کز ننگ زنگ باز رهد یکسر آینه | |
| ای خسروی که خاطر تو آن صفا گرفت | کز وی نمونه‌ای است به هر کشور آینه | |
| سازد فلک ز حزم تو دایم سلاح خویش | دارد شجاع روز وغا در بر آینه | |
| گر منظر تو نور بر آئینه افکند | روح القدس نماید از آن منظر آینه | |
| گرد خلافت ار برود در دیار خصم | بی‌کار ماند آنجا تا محشر آینه | |
| ماند به نوک کلک تو و جان بد سگال | چون در حجاب زنگ شود مضمر آینه | |
| باشد چو طبع مهر من اندر هوای تو | چون تاب گیرد از حرکات خور آینه | |
| من آینه ضمیرم و تو مشتری همم | از تو جمال همت و از چاکر آینه |