| باز از تف زرین صدف، شد آب دریا ریخته | ابر نهنگ آسا ز کف، لولوی لالا ریخته | |
| شاه یک اسبه بر فلک خون ریخت دی را نیست شک | اینک سلاحش یک به یک، در قلب هیجا ریخته | |
| با شاخ سرو اینک کمان، با برگ بید اینک سنان | آیینه‌ی برگستوان، گرد شمرها ریخته | |
| دیده مهی برخوان دی، بزغاله‌ی پر زهر وی | زانجا برون آورده پی، خون وی آنجا ریخته | |
| از چاه دی رسته به فن، این یوسف زرین رسن | وز ابر مصری پیرهن، اشک زلیخا ریخته | |
| آن یوسف گردون نشین، عیسی پاکش هم‌قرین | در دلو رفته پیش ازین، آبش به صحرا ریخته | |
| زرین رسن‌ها بافته، در دلو از آن بشتافته | ره سوی دریا یافته، تلخاب دریا ریخته | |
| چو یوسف از دلو آمده، در حوت چون یونس شده | از حوت دندان بستده، بر خاک غبرا ریخته | |
| رنگ سپیدی بر زمین، از سونش دندانش بین | سوهان بادش پیش ازین، بر سبز دیبا ریخته | |
| زان پیش کز مهر فلک، خوان بره‌ای سازد ملک | ابر اینک افشانده نمک، وز چهره سکبا ریخته | |
| برق است و ابر درفشان، آیینه و پیل دمان | بر نیلگون چرخ از دهان، عاج مطرا ریخته | |
| در فرش عاج اینک نهان، سبزه چو نیلی پرنیان | بر پرنیان صد کاروان، از مشک سارا ریخته | |
| پیل است در سرما زبون، پیل هوای نیلگون | آتش ز کام خود برون، هنگام سرما ریخته | |
| کافور و پیل اینک بهم، پیل دمان کافوردم | کافور هندی در شکم، بر دفع گرما ریخته | |
| پیل آمد از هندوستان، آورده طوطی بی‌کران | اینک به صحرا زین نشان طوطی است مانا ریخته | |
| خیل سحاب از هر طرف رنگین کمان کرده به کف | باران چو تیری بر هدف، دست توانا ریخته | |
| آن تیر و آن رنگین کمان، طغرای نوروز است هان | مرغان دل و عشاق جان، بر آل طغرا ریخته | |
| توقیع خاقان از برش، از صح ذلک زیورش | گوئی ز جود شه برش، گنجی است پیدا ریخته | |
| خاقان اکبر کسمان، بوسد زمینش هر زمان | بر فر وقدش فرقدان، سعد موفا ریخته | |
| دارای گیتی داوری، خضر سکندر گوهری | عادل‌تر از اسکندری، کو خون دارا ریخته |