| ما را دلی است زله خور خوان صبح‌گاه | جانی است خاک جرعه‌ی مستان صبح‌گاه | |
| جان شد نهنگ بحرکش از جام نیم شب | دل گشت مور ریزه خور از خوان صبح‌گاه | |
| غربال بیختیم به عمری که یافتیم | زر عیاردار به میزان صبح‌گاه | |
| بس نقد گم ببوده‌ی مردان که یافتند | رندان خاک بیز به میدان صبح‌گاه | |
| دولت دوید و هفت در آسمان گشاد | چون بر زدیم حلقه به سندان صبح‌گاه | |
| زین یک نفس درآمد و بیرون شد حیات | بردیم روزنامه به دیوان صبح‌گاه | |
| اول شب ایتکین وثاق آمدیم بلیک | الب ارسلان شدیم به پایان صبح‌گاه | |
| بی‌آرزوی ملک به زیر گلیم فقر | کوبیم کوس بر در ایوان صبح‌گاه | |
| غوغا کنیم یک تنه چون رستم و دریم | درع فراسیاب به پیکان صبح‌گاه | |
| نقب افکنیم نیم شب از دور تا بریم | پی بر سر خزینه‌ی پنهان صبح‌گاه | |
| بی‌ترس تیغ و دار بگوئیم تا که‌ایم | نقب افکن خزینه‌ی ترکان صبح‌گاه | |
| صور روان خفته دلانیم چون خروس | آهنگ دان پرده‌ی دستان صبح‌گاه | |
| چندین هزار جرعه که این سبز طشتراست | نوشیم چون شویم به مهمان صبح‌گاه | |
| چو آب روی درنکشیم ارچه درکشیم | بحری ز دست ساقی دوران صبح‌گاه | |
| گفتی شما چگونه و چون است نزلتان | ماشا و نزل ما ز شبستان صبح‌گاه | |
| آتش زنیم هفت علف‌خانه‌ی فلک | چون بنگریم نزل فراوان صبح‌گاه | |
| خواهی که نزل ما دهدت ده کیای دهر | بستان گشاد نامه به عنوان صبح‌گاه | |
| تو کی شناسی این چه معماست چون هنوز | ابجد نخوانده‌ای به دبستان صبح‌گاه | |
| بیاع خان جان مجاهز دلان عشق | جز صبح نیست جان تو و جان صبح‌گاه | |
| گفتی شما که‌اید و چه مرغید و چیستید | سیمرغ نیم‌روز و سلیمان صبح‌گاه |